Nice - Briançon
12 september 2017 - Nice, Frankrijk
Dag 11
De koffiebekers zijn gevuld, de koffers liggen vastgesnoerd in de auto, het zonnetje schijnt en een nieuwe dag breekt aan. Yes, we gaan vandaag weer eens echt auto rijden! En dan bedoel ik kronkelende bergweggetjes, veel schakelen en flink in de olie roeren met de versnellingspook en na ieder bocht weer nieuwe verrassingen. Voor ons beiden een eerste kennismaking met de Franse Alpen.
Vol goede moed beginnen wij aan de bergetappe richting Briançon. Het idee is om ook nog even met de auto door Monaco te rijden. Het ligt immers op de route. Dit blijkt een enorme miscalculatie. We komen gelijk terecht in een file en door Monaco rijden met 30 km/u blijkt ook niet zo spannend. Na anderhalf uur beginnen we pas aan de route zelf. Niet het perfecte begin wat we voor ogen hadden.
Vanaf Menton gaan we de bergen in, op weg naar de Col de Turini. De kronkelende weggetjes met hun kenmerkende stenen barrières zijn onderdeel van de Rally van Monte Carlo. Een perfecte weg voor onze auto’s om te bedwingen. Gelukkig hoeven we niet zo snel door de bochten als men tijdens de Rally zou doen.
Wij rijden met z’n tweeën een keer verkeerd. Advies: als de Tomtom je zegt dat je niet de grote doorgaande weg moet pakken maar een steil oplopend weggetje uit het begin van de vorige eeuw, pak dan gewoon de doorgaande weg. Het is echter wel avontuurlijker. Achteraf deze route eens bestudeerd op Google Maps en deze afkorting, om hem zo maar even de noemen, heet de Route du Tram en gaat in het kleine bergdorpje Résédas richting doorgaande weg (D2566) naar Sospel. Deze afkorting is met de autocamera gefilmd en kun je bekijken bij de video's. Let in het begin vooral op de stenen die overal op de weg lagen. Ze hadden er ook verkeersdrempels neergelegd die we uit voorzorg maar scheef hebben genomen om de middelste uitlaatdemper onder de auto te sparen. We hebben overigens de uitlaat één keer geschampt aan de verkeersdrempel.
Lunchen doen we in een slaperig bergdorpje, genaamd Roquebillière Vieux. De uitbater van het etablissement "La Pitchounette" is zowel de kok als de ober, maar wat hij het meest ambieert is duidelijk een baan als komiek. De technische auto van Ronald komt ook voorbij gereden. Peter vraagt hem om even naar zijn carburateur te kijken omdat één van de twee stationair schroefjes eruit is getrild. Niets wat ons tegenhoudt om te rijden, maar fijner als het werkt zoals het hoort. Ronald weet ook dit euvel snel en op zijn improviserende manier op te lossen.
Hierna is het tijd om de Col de la Bonette te bedwingen. Deze berg is de hoogste in Europa die je over kan steken op een indrukwekkende 2802 meter boven zeeniveau.
Het is een lange weg naar boven, maar wel een mooie. Na het passeren van de boomgrens blijft een landschap over dat doet denken aan Schotland: mos, gras en steen. Alle geelgroene tinten die je je maar kunt bedenken komen aan ons raam voorbij.
Op twee kilometer hoogte komen we door een verlaten dorpje. De ruïnes zijn voor ons een verrassing en met een kinderlijk enthousiasme verkennen we dit spookstadje. Het blijken de, aan het eind van 19e eeuw gebouwde, verblijven te zijn geweest van Franse troepen die dit berggebied moesten bewaken.
Nu rest ons nog de top zelf: we rijden door. De uitzichten zijn spectaculair, dus we stoppen nog een aantal keer om de omgeving in ons op te nemen. Uiteindelijk komen we boven. Alpentoppen zijn tot aan de horizon te zien. De lucht is kakelvers en het uitzicht adembenemend. Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de reis.
We beginnen aan de afdaling. Na een paar kilometer zien we een paar longboarders aan de kant van de weg staan. Een minuut later komen deze extreme sporters achter ons aan de kronkelende bergweg af. Dit is echt geen sport voor bangeriken. Ze gaan met een flinke snelheid omlaag en de waaghalzen halen de gekste capriolen uit, slingerend over de weg met een hand over het asfalt scheuren ze gehurkt door de bochten. Een fout en ze worden genadeloos afgestraft. Het is voor hen én voor ons spannend om mee te maken.
De weg naar Briançon is nog lang, dus we blijven doorrijden. Onderweg komen we nog door een verlaten ski dorp. Surreëel om twintig minuten lang door een plek te rijden waar in de winter duizenden mensen te vinden zijn, maar waar nu geen ziel te bekennen is. Het is net een scene uit een post-apocalyptische film.
Om 21:30 uur komen we in het donker aan in Briançon en duiken we eerst een Mcdonalds binnen om een hamburger te verorberen. De rit van vandaag was lang, maar was zonder twijfel de mooiste tot nu toe. Morgen: onze avonturen in en naar Genève.
Foto’s
2 Reacties
-
Don Hermanns:18 december 2017heel mooie foto's en je kunt zien dat jullie genieten.
-
Peter Rumen:18 december 2017Hallo Don, het was ook een geweldige trip en al die bergpassen waren ook een lust om te doorkruisen.