Wenen - Venetië

Dag 7

Het is tijd om de Alpen over te trekken in de langste rit tot nu toe: meer dan 700 kilometer. Deze keer hebben we extra teamleden: Martien en Mariska (groene Volvo Duet). De snelweg voert ons dwars door de bergen en dalen van het westen van Oostenrijk.

Na de lunch gaat het echter mis. Carla en Frits en Annemieke en Patrick raken we onderweg kwijt. We wachten meerdere malen, maar zien doen we ze niet meer. De omliggende bergen bemoeilijken telefooncontact, dus we gaan met Martien en Mariska maar de Grossglockner op.

De hoogste berg van Oostenrijk met een stijgingspercentage van 14,2% probeert onze oude auto eronder te krijgen, maar we komen beide boven. De paar brokken ijs die er nog liggen, zijn ideaal om de radiateur en benzinepomp weer snel op de juiste temperatuur te krijgen.

Na een paar foto’s op de top gaan we alweer verder. De berg blijkt een favoriet plekje te zijn voor mensen met teveel geld, want de supercars komen om de zoveel tijd brullend voorbij: Tomaso Pantera, Porsches, Jaguars. Aangekomen aan de andere zijde van de bergtop zien we dat het weer niet meer zo zonnig is en de mist komt nu al via de bergen omlaag en blijft tussen de besneeuwde hellingen ronddwalen. 

Onderaan de berg realiseren we ons hoe lang we nog moeten en hoe laat het al begint te worden. Via nog een col (de Tre Croci) komen we uiteindelijk in de uitlopers van de Dolomieten. In het donker leert Stefan in snel tempo alles over nacht rijden. Na 10 uur rijden en 720 kilometer komen we uitgeput aan in Mestre.

Lauwe pasta is alles wat er nog inzit op het late tijdstip. Een paar auto’s komen na ons nog binnen, maar de grote afwezigen zijn onze vrienden die we eerder op de dag kwijt zijn geraakt. Bellen leidt tot niets en de zorgen zijn kortstondig groot. Uiteindelijk zien we ze uitgeput aankomen in de lobby. Wat blijkt: fout gereden door de GPS.